EMKA-399

EMKA-399 - oprawa parkowa nieznanego producenta. Oprawa jest typu zamkniętego, przeznaczona na lampę rtęciową 125W lub 250W, a także na 6 świetlówek 20W.

Oprawy produkowano na przestrzeni lat 60 i 70.

Budowa

Oprawa składała się z 4 zasadniczych elementów. Pierwszym z nich była podstawa, posiadająca otwór mocowania wysięgnika jak i otwory pod montaż śrub niezbędnych do utrzymania całości. Była wykonana zarówno w formie odlewu żeliwnego jak i aluminiowego. Przykryta od dołu została zwykłą, stalową, emaliowaną na biało miską z nawierconymi otworami wentylacyjno-odwadniającymi. Kolejnym elementem była główna konstrukcja wsporcza, zamontowana do podstawy przy pomocy 3 śrub M10, pomalowana na biało. Wyposażona została w niezbędne elementy osprzętu, jednak niektóre sztuki przeznaczone do lamp rtęciowych 125W, zamiast z dedykowanymi SR1-125, występowały również z 3-ma statecznikami SZF1-40 połączonymi równolegle (stateczniki do świetlówek 40W). Połączenia elektryczne zostały wykonane poprzez ściśnięcie przewodów typu drut śrubami zamocowanymi na płytce tekstolitowej. Przewody te znajdowały się w przezroczystych wężykach. Górną część konstrukcji wsporczej stanowiły 3 pałąki wydłużające się do samego szczytu oprawy, rozmieszczone pod kątem 120° względem siebie. U szczytu zespawane były z obręczą, która usztywniała całokształt. Następny element stanowiła obudowa zewnętrzna, składająca się sześciokątnego elementu stalowego u szczytu oraz stalowych prętów. Dolegały do nich szyby docięte w kształt trapezu równoramiennego, dociskane stalowymi blaszkami. Ostatnim elementem był wykonany z blachy stalowej daszek (górna pokrywa) w kształcie płytkiej czaszy. Z jednej strony zamocowany został zawiasem utrzymywanym 3-ma śrubami, zaś z drugiej dokręcało się go przy pomocy nakrętki radełkowanej. Od spodu pomalowany był on na biało, zaś od góry na kolor srebrny, tak jak pozostałe elementy oprawy (oprócz głównej konstrukcji wsporczej i pokrywy podstawy). Oprawa montowana była szczytowo do wysięgnika rurowego (⌀_max 60).

Wytrzymałość i próba czasu

Oprawa swoim wykonaniem utrudniała konserwację, bowiem dostęp do elementów osprzętu utrudniało głębokie ich osadzenie - konieczne było rozkręcenie dużej części elementów by wydostać główną konstrukcję wsporczą. W starym wykonaniu posiadała ona delikatne szybki, które łatwo poddawały się wandalizmowi, lub przypadkowym uszkodzeniom.

Galeria zdjęć

Wygląd ogólny:

źr. Google Street View (wersja dla LRF-250W)

źr. pocztówka z Zielonej Góry, plac Bohaterów Stalingradu, fot. A. Smietanski (wersje 6x LF-20W)

źr. Album Latarń Warszawskich, Biuro Studiów i projektów Inżynierii Miejskiej

Detale:

aut. Filip (=remontowana=; wersja dla LRF-250W)	aut. Filip (=remontowana=; wersja dla LRF-250W)	aut. Filip (=remontowana=; wersja dla LRF-250W)
aut. Filip (=remontowana=; wersja dla LRF-250W)	aut. Filip (=remontowana=; wersja dla LRF-250W)	aut. Filip (=remontowana=; wersja dla LRF-250W)
aut. Filip (=remontowana=; wersja dla LRF-250W)		aut. Filip (wersja z 3-ma statecznikami SZF1-40 dla LRF-125W)