(Mesko) OURW-400: Różnice pomiędzy wersjami
Linia 10: | Linia 10: | ||
=Galeria zdjęć= | =Galeria zdjęć= | ||
{| class="wikitable" style="border-collapse: collapse; width: 100%; height: 23px;" | |||
|- style="height: 23px;" | |||
| style="width: 33%; height: 23px;" | [[Plik:OURW-400.jpg|500px|thumb|center|aut. lumix26]] | |||
| style="width: 33%; height: 23px;" | [[Plik:OURW-400 (1).jpg|500px|thumb|center|aut. slaweklampy]] | |||
| style="width: 33%; height: 23px;" | [[Plik:OURW-400 (2) .jpg|500px|thumb|center|aut. slaweklampy]] |
Wersja z 19:21, 31 paź 2023
OURW-400 - druga najbardziej popularna seria opraw PRL. Produkowana była w zakładach Mesko w Skarżysku-Kamiennej. Przeznaczona była do oświetlania ulic i innych terenów otwartych, jednak niekiedy było je spotkać w pomieszczeniach zamkniętych tj. np. hale przemysłowe/użytku publicznego. Oprawa jest typu zamkniętego, przeznaczona na lampę rtęciową 400W.
Oprawy produkowano w latach 70.
Budowa i zmiany konstrukcyjne na przestrzeni lat:
Oprawa została wykonana jako dwuelementowy, skręcony śrubami korpus z wysokociśnieniowego odlewu stopu aluminium podzielonego na część optyczną i mieszczącą osprzęt. W komorze optycznej umieszczone były dwa odbłyśniki kierunkowe, wykonane z elektropolerowanej blachy aluminiowej. Źródło światła opuszczone było o kąt 30° względem płaszczyzny poziomej oprawy. Początkowo w konstrukcji stosowano oprawki w obudowie stalowej, które po wprowadzeniu do produkcji oprawek ceramicznych były montowane z nimi naprzemiennie, w zależności od tego, które były dostępne. Całość zamknięta została pryzmatycznym kloszem szklanym umieszczonym w ramce z odlewu. Jako uszczelnienie użyta została uszczelka filcowa. Sposób montażu oprawy do wysięgnika (⌀ 60) odbywa się przy użyciu dwóch obejm stalowych, umieszczonych w tylnej części odlewu aluminiowego. Wszystkie oprawy miały tabliczki znamionowe tylnej części odlewu.
Wytrzymałość i próba czasu:
Ze względu na stosunkowo wysoką jakość produkcji i zastosowanie materiałów lepiej znoszących upływ czasu, oprawy te po latach prezentują się dosyć dobrze. Wiele z nich przetrwało do drugiej dekady XXI w. jednak spotyka się je coraz rzadziej.