(Mesko) ORZ-7-1
ORZ-7-1 - produkowana jedynie w zakładach Mesko w Skarżysku-Kamiennej, z założenia była to zmodyfikowana konstrukcja oryginalnej ORZ-7. Przeznaczona była do oświetlania ulic i innych terenów otwartych, jednak często można było je spotkać w pomieszczeniach zamkniętych tj. np. hale przemysłowe/użytku publicznego. Oprawa jest typu otwartego, przeznaczona na lampę rtęciową 250W.
Oprawy produkowano od drugiej lat 70, do początku lat 90.
Budowa i zmiany konstrukcyjne na przestrzeni lat:
Oprawy te - jak to zostało wyżej wspomniane - były zmodyfikowanymi wersjami ORZ-7, jednak w pierwszych ich wersjach nie różniły się od nich. Dopiero później, przypuszczalnie celem zaoszczędzenia kosztów, zmieniono kształt zakończenia klapy z jednego miejsca pochylenia, na charakterystyczne ścięcie - dwa miejsca pochylenia. Wszystkie sztuki były wyprodukowane z blachy aluminiowej oraz miały wytłaczane tabliczki, jednak żadna nie posiadała przesłony przeciwolśnieniowej (rastra). Początkowo w konstrukcji stosowano oprawki w obudowie stalowej, które po wprowadzeniu do produkcji oprawek ceramicznych były montowane z nimi naprzemiennie, w zależności od tego, które były dostępne. Sposób montażu oprawy do wysięgnika (⌀ 48) odbywa się przy użyciu dwóch śrub umieszczonych w nagwintowanych otworach odlewu.
Wytrzymałość i próba czasu:
Ze względu na zastosowane materiały i konstrukcję, oprawy na przestrzeni lat ulegały efektownej degradacji - fabrycznie srebrna powłoka blachy potrafiła stać się całkowicie czarna, co ujmowało sprawności iluminacyjnej konstrukcji. Efekt ten postępował szybciej w miejscach znacznie ruchliwych, ze względu na ilość spalin w powietrzu. Mimo to jednak, bardzo dużo z nich przetrwało do drugiej dekady XXI w i trafiają się jeszcze sztuki w eksploatacji.
Wśród pasjonatów:
Łyżka/Łyszunia - żargonowa nazwa oprawy w towarzystwie pasjonatów i konserwatorów oświetlenia.
Ścięta łyżka - żargonowe określenie późniejszego modelu ORZ-7-1
Zdanie miłośników oświetlenia na temat tych opraw jest wyraźnie podzielone - jedni je uwielbiają za ikoniczny wygląd, drudzy nienawidzą za zły stan techniczny po latach, a jeszcze inni mają mieszane uczucia - co pasjonat, to odmienne zdanie.